Po morzu, górach czas na krainę bliżej domu. Na Wyżynę Krakowsko-Częstochowską. Czyli po naszemu, na Jurę .
A dokładnie to jedziemy do dolinki i...


Auto parkujemy na Rynku w Wierzchowie, skąd mamy do przejścia kilkaset metrów. Jest gorąco a my tachamy w plecaku bluzy i kurtki...bo będziemy zwiedzać Jaskinię Wierzchowską.
Po drodze mijamy skałki, które wznoszą się w lesie i po dotarciu do celu, kupujemy bilety i czekamy na przewodnika. Punktualnie o 11 pani Magda, która będzie naszym przewodnikiem otwiera bramkę w ogrodzeniu i wchodzimy pod skałę, gdzie słuchamy kilka uwag wstępnych.


Wchodzimy do jaskini wejściem nr 2 (na zdjęciu wyżej) już ubrani we wszystko co zabraliśmy ze sobą, bo w środku ma być ok ośmiu stopni. I już przekraczając metalowe drzwi, czujemy pierwsze podmuchy chłodu. W pierwszej salce nasza pani przewodnik opowiada nam o jaskini, jak powstała, kiedy ją odkryto, o naszej trasie, oraz o jej mieszkańcach. Tych z dawnych czasów, jak i obecnych. Jeden z dzisiejszych lokatorów lata pod stropem korytarze wejściowego. To nietoperz, zapewne podkowiec mały.
Jaskinia znajduje się w górnej części Doliny Kluczwody i jest najdłuższą jaskinią przystosowaną do zwiedzania w Polsce (oraz drugą pod względem długości na Jurze). Jaskinia ta była jedną z pierwszych jaskiń w Europie przygotowanych do zwiedzania (w XIX wiek). Jej korytarze mają prawie kilometr długości (975m), głębokość to 25 metrów, a trasa zwiedzania liczy 700 metrów.
Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1853 roku. Podczas badań prowadzonych pod koniec XIX wieku odkryto ślady człowieka z epoki neolitu, oraz kości różnych zwierząt, min niedźwiedzia jaskiniowego czy hieny.
Pani przewodnik informuje nas, że nie wolno dotykać skał jaskini, gdyż przez długoletnie udostępnienie praktycznie cała szata naciekowa została została zniszczona - jaskinia ma status pomnika przyrody.

z latarką nasza pani przewodnik

Oglądając skały, obserwując pierwsze krople wody słuchamy o procesach, przez które powstała jaskinia:


Po chwili ruszamy wąskim korytarzem, który jest ciekawie podświetlony, to Długi Przesmyk, nim dochodzimy do kolejnej salki. Wąski korytarz to jedno z kilku miejsc, gdzie można dotknąć ścian, aby na śliskim się nie wywrócić albo nie przywalić głową :


Jest wąsko, do tego ślisko więc grupa się rozciąga i w kolejnej sali (z Kotłami) chwilę czekamy, aż wszyscy tu dotrą. Ależ tu jest pięknie! Słuchamy o wiszących tu kiedyś makaronach, oglądamy kotły wirowe w stropie jaskini:


Kolejna część jaskini to tak zwany Hotelik, na który wchodzimy po schodach. Z tej półki skalnej przeciskamy się w wąski przesmyk i podchodząc nieco do góry w rumowisku mijamy figurę niedźwiedzia jaskiniowego. Na górze docieramy do Sali Tronowej. Całkiem spora ta sala! Ma wysokość 6 metrów i długość 40 metrów. Urządzono tu wystawę artefaktów jakie odkryto w tej jaskini. Leżą one obok nacieków skalnych:




W tej sali pod stropem zobaczyliśmy też makarony, czyli nacieki skalne, o których nam wcześniej pani przewodnik opowiadała.
Czas ruszyć dalej, do sali człowieka pierwotnego. Po drodze znów mijamy kolejną makietę, tym razem hieny.




Dochodząc do Sali Człowieka Pierwotnego czujemy ciepło, to pewnie od ogniska jakie nasz kolega tu pali :


Dowiadujemy się, że ognisko nie znajdowało się miejscu ekspozycji, tylko były one palone w korytarzach wejściowych, raz by się nie udusić, dwa w celu ochrony przed dzikimi zwierzętami.
Obok przystojniaka leżą pokazane makiety naczyń, oraz fragmenty ceramiki, które w tej jaskini odnaleziono (to te na kartonie):


W korytarzu, który wiedzie w kierunku trzeciego otworu wejściowego mieszka dziś ktoś inny:


Na stropie jaskini widać czarne małe kulki - to wspomniane wcześniej podkowce małe, najliczniej zamieszkujące jaskinie, choć spotkać tu można jeszcze cztery inne gatunki nietoperzy.
Na szczęście nie spotkaliśmy kolejnego mieszkańca, czyli pająka - sieciarza jaskiniowego, uff.
Gdy zerknąłem na zegarek, ze zdziwieniem zobaczyłem, że już czterdzieści minut krążymy po jaskini, co oznacza, że czas powoli ruszyć ku wyjściu.
Pod jaskinią robimy sobie zdjęcie:


i bardzo zadowoleni, ruszamy z powrotem na parking.
Choć ja po drodze postanawiam zajrzeć jeszcze w dwa miejsca.
Pierwsze to jaskinia Dzika, która znajduje się w skałach widocznych z drogi. Z żoną wspinamy się ku dziurze a córa postanawia na nas poczekać:


Wejście jest krótkie, do tego nogi nam ujeżdżają, ale w końcu docieramy pod tunel w skale i wtedy córa postanawiać do nas dotrzeć. Robimy sobie wspólne zdjęcie i lecimy dalej.


schronisko przy Wierzchowskiej Górnej Pierwsze

Kolejną atrakcją jest jaskinia Mamutowa (zdjęcie tytułowe):

jaskinia Mamutowa

A w niej...spotykamy sporą grupkę wspinaczy, którzy tu działają...więc szybko stąd uciekamy.
Teraz musimy się przemieścić w inne miejsce.
Dojeżdżamy na parking nad Ojcowem. Tu wpierw muszę odstać pod parkometrem, bo zanim on się połączy z siecią przyjmując płatność, to mija na jedną osobę chyba z (dobę) pięć minut.
W końcu jednak możemy ruszyć na spacer. Jest dziś piękna niedziela, więc w Ojcowie zapewne tłumy ludzi się przelewają, zresztą na parkingu mamy tego przedsmak - zajmujemy jedne z ostatnich miejsc. Na szczęście wszyscy ruszają ścieżką prowadzącą obok drogi w dół ku dolinie Prądnika, a my ruszamy w inną stronę.
Po zejściu w dolinę wita nas...spokój, cisza, ot mała namiastka dzikości...



Mijamy kilka grup osób, kilku rowerzystów, ale w porównaniu do Ojcowa to praktycznie jest pusto.
Naszym celem jest mały wodospad. Mijamy źródło, potem bagnisko, przechodzimy przez mostek i przechodzimy pod skałkami:




Wodospad jest malutki, urokliwy. Ja lecę jeszcze zobaczyć zaznaczoną na mapie mogiłę zamordowanych żydów i potem powoli wracamy na parking. Jeszcze tylko obiad i kolejny dzień nam mija na super wycieczce!


Koniec.

Krótki spacer po drodze Sołuszowej. Miał być zachód słońca - średni był, więc choć polatałem dronem:
https://www.youtube.com/watch?v=n7iAWHfrFBk

Udało się pojechać w końcu na mały spacer. Za nami sporo problemów, które blokowały rodzinne spacery, więc liczę, że jak czas pozwoli, to może będzie ich więcej, choć w maju córka ma komunię, więc póki co szans na więcej czasu raczej nie ma...
Dzień wcześniej byliśmy z żoną na super koncercie Dżemu, powrót do domu późny, więc dopiero po obiedzie ruszyliśmy.
Pojechaliśmy na skałki za Niegowonicami. I tym razem to nie skałki były naszym celem, a las poniżej.
Zdjęcia z nowego sprzętu, jakim jest pewien telefon, podobno robiący świetne zdjęcia, więc tu wstawię z niego, bo z aparatu jeszcze czekają na wywołanie (czas wolny).


Wiosna na całego!






Jedno z niewielu moich zdjęć


po czym szybki powrót do auta i na coś dobrego pojechaliśmy


Zdjęcia średnio mi się podobają, co z aparatu, to jednak z aparatu, tu muszę pogrzebać w ustawieniach - mają być od razu, żebym nie musiał grzebać potem w programach...
Natomiast filmy kręci fajne, ta stabilizacja świetnie działa.

Wycieczka w Sokole Góry albo szlakiem jaskiń na Jurze - tak można opisać naszą wycieczkę na pożegnanie upałów.

Góry Sokole 2022r

Upałów w tym roku było na prawdę sporo, więc z lekką ulgą przyjęliśmy zapowiedzi o ich końcu. Oczywiście gdy teraz, cztery dni później temperatura jest niższa o 20 stopni już tej radości, ulgi nie czujemy, a jeszcze kilka dni ze smutkiem oglądamy powódź...
Niemniej wtedy trzydziestka na termometrze nakierował nasze kroki na...cienisty las.
Góry nawet nam na myśl nie przyszły...za ciepło! No ale od czego jest Jura? I jej lasy? Więc po chwili rzucania miejscówkami wybór padł na Góry Sokole - czyli niewielkie skupisko wzniesień w północnej części Jury.
Dwa lata temu poznawałem je od strony Biskupic ( https://mniejszeiwiekszegory.blogspot.c ... -gory.html ). Dziś wieś przejeżdżamy prawie bez problemu, no poza wstrzymywaniem ruchu przez strażaków, którzy puszczali rowerzystów z jakiegoś rajdu. Dziś zamierzamy zwiedzanie od strony parkingu. Mijamy grupki rajdowców:


i zaczynamy podchodzić pod pierwszą skałkę. Za sobą zostawiamy trasę rajdu i docieramy pod pierwszą skałkę:


zdobywamy ją oczywiście. Szybkie spojrzenie w dół - okazuję się, że co niektórzy nagle stwierdzają, że ma-ją lęk wysokości, więc ruszamy pod drugą skałę.
Jako, że znajdujemy się w rezerwacie przyrody, wędrować będziemy po wyznaczonych ścieżkach.
Docieramy do skałki Bonifacy, na której jest dozwolona wspinaczka. Skałki mają wysokość ścian od 8 do 20 metrów i ich pionowe ściany robią wrażenie. Dziś wspinają się tu spore grupy wspinaczy, więc odbijamy by wejść od boku na górę, w stronę najciekawszej, moim zdaniem atrakcji na tej ścianie - studnie w Amfiteatrze. Póki co oglądamy ją od dołu:


by następnie obejść od wschodu skałki i wejść na górę. Tu zaglądam ponownie do Studni:


i idziemy do punktu widokowego. Mijamy "żleb" lub raczej żlebik i docieramy do naturalnej platformy, z której rozciąga się panorama na ruiny Zamku w Olsztynie.
Tradycyjnie widoki od najszerszych:


w zbliżeniu:


i jeszcze lepszym zbliżeniu:


Po chwili oglądania widoków schodzimy w dół by dotrzeć do kolejnej atrakcji. Do pierwszej z kilku jaskiń, jakie znajdują się na tym obszarze.
Rezewat został utworzony celem ochrony skałek, jaskiń oraz lasów jakie porastają tutejszy obszar.
W jaskiniach zimują nietoperze, w Jaskini Studnisko hibernuje jedyna kolonia gacków dużych znajdująca się pod ziemią na północ od Alp. Dlatego wejścia do jaskiń są wzbronione.
Jaskinie pod Sokolą Górą, pierwsza, nad którą docieramy znów robi na mnie największe wrażenie, na moich dziewczynach również. Zaglądamy w dół próbując spojrzeć w jej wnętrze:

Jaskinia ma głębokość 24 m, długość 70m. Utrzymuje się w niej stała temperatura, dzięki czemu zachowały się tu dwa gatunki reliktowych chrząszczy: Choleva lederiana gracilenta i Catopos tristis infernus.

Obchodzimy ją:


i podchodzimy pod kolejną, którą ostatnim razem pominąłem.
To najgłębsza jaskinia na Jurze-Krakowsko Częstochowskiej - jaskinia Studnisko.
Wlot jaskini:


Ma ona głębokości 77m i długość ponad 330metrów.
Wlot jest ogrodzony gdyż wejście to studnia i aby się dostać na dno jaskini, trzeba pokonać głębokość 28metrów.

Kolejna atrakcja, to skałka Pielgrzym:


Tu również kilka osób się wspina, więc omijamy ją i ruszamy dalej.
Do wlotu Jaskini Koralowej:


Głęboka na 34m i długa na 335 metrów.


Potem przełazimy przez mały most skalny, by dojść do Jaskini Zygmunta (głębokość 4m i długość 11m):


dalej schodami dochodzimy do


Jaskini Olsztyńskiej:


która połączona jest z Jaskinią Wszystkich Świętych:


Razem mają one długość 240metrów i głębokość 24m. Jaskinia Wszystkich Świętych to kolejna, do której aby dostać się, trzeba pokonać studnie.
Następnie ruszamy ku kolejnej jaskini:


znajdująca się wokół przepięknego lasu.
Jej otwór robi dziś największe wrażenie:




Głęboka na 39m i długa na 120 metrów. Piękna!
Na koniec pozostaje nam wrócić do auta.


Zaglądamy do knajpy zjeść obiad (z przygodami...ten obiad).
Pijemy pyszne piwo z pomarańczą sycylijską (0%):


a potem wracamy mijając zanikającą tradycyjną zabudowę jurajską:


Zatrzymujemy się jeszcze na lody w Koziegłowach:




I na tym kończymy naszą jurajską wycieczkę.

Znaczy normalny wrzesień skoro każda ściana przez alpinusów opanowana.
Widzę już kolejne zdjęcie Urwistej wolne od zalegającego sporego pnia nad otworem jaskini,ciekawe czy się osunął do wnętrza bo już miejscami spróchniały był obficie,a może jednak zamierzona akcja w celu usunięcia.Wie ktoś coś w temacie