Introdukcja gatunkowa w XIXw. to chyba zjawisko powszechne na terenie całej Europy.Na terenie Jury,w okolicy Złotego Potoku to nie tylko drzewa które jak przypuszcza Marcin73 nasadzone w akurat XXw.przez wybitnego leśnika, ale znaczne bardziej zauważalna hodowla pstrąga założona w 1880r.Pewnie przeciętny konsument kupując tam pstrąga nie ma pojęcia że później spożywa tzw.pstrąga tęczowego (Oncorhynchus mykiss),który w rzeczywistości jest jednym z gatunków łososia pacyficznego,i podobnie jak drzewa z postów wyżej dotarł do nas z Ameryki Płn.Hoduje się tam też pstrąga źródlanego (Salvelinus fontinalis) który jest faktycznie pstrągiem ale również przybyszem zza Atlantyku,znacznie smaczniejszym niż p.tęczowy.Przybysze często czmychają z hodowli,tęczowy jak to łosoś w jurajskich ciekach długo nie gości i zgodnie z łosiowym instynktem spływa w dół rzeki i jeśli ma szczęście dotrze do Bałtyku,więc raczej nie jest konkurencją dla naszych pstrągów potokowych.Źródlany uciekinier przystępuje do tarła z naszymi potokowcami,lecz późniejsze potomstwo to nie płodna krzyżówka,więc i tu tragedii nie ma,jedynie jako konkurencja pokarmowa w mniej żyznych w drobną faunę wodach.Zresztą karpie też nie nasze,ale te są z nami od średniowiecza więc inna bajka,szczęśliwie w naturze się nie rozmnażają choć są przeróżne przesłanki od czasu do czasu w temacie tarła.Jeśli o ryby lososiowate chodzi trzeba przyznać że na potrzeby handlowo-hodowlane udało się bez większego faulu na rodzimej ichtofaunie,gorzej z hodowlami zanieczyszczającymi często unikalnie czyste rzeczki,ale to inny temat,wina przepisów,czyli człowieka...

Późnym popołudniem na Sokolich.
Krótki spacer może 3-4km.w kompletnej ciszy ścieżkami niezbyt daleko od przystanku.Niby posępnie ale bardzo jednak przyjemnie,aura wczoraj bezwietrzna,dosłownie nie drgnęła żadna gałązka,trochę jakby ciemno.W lesie nadal zielono,trudno w tej zieleni domyśleć się końca pierwszej dekady pażdziernika.

Natrafiłem na opieńki ale takie nie pierwszej młodości,biorąc przykład z Rybaka przy ścieżce spotkałem się również z kozakiem i prawdziwkiem.

Z grzybów z poza głównego nurtu taki ciekawy gość.Gałęziak,są dwa,żółty i strojny,jeden podobno smaczny,drugi trujący.Jakimi cechami wyróżnia się ten sfocony przeze mnie

Jednak są miejsca które szybciej ulegają jesieni,jakby muśnięte innym promieniem słońca.

Końcem dnia na przystanku spotykam Joźina z swym ojcem kończących również w tym miejscu wypad na Sokole.
Miło było poznać Ojca i pogawędzić Panowie.Pozdrawiam
ps.
Odniosę się tutaj do czatu.Miło że pamiętacie o mnie,w czwartek jadę do medyka,niech się wypowie co i jak,i co dalej.Już jestem wdzięczny lekarzowi że wykręcone coś jak mokra szmata z powrotem wygląda jak noga.Na szczęście inteligentny wirus nie atakuje prywatnej służby zdrowia.Planujcie,może dołącze,ale na łażenie po górkach się nie piszę,znaczy wejść mogę ale zejście...
Na ognisko absolutnie legalne jest fajne miejsce na Sokolich koło gajówki,oficjalnie jest to pole biwakowe.


Zdjęcia z lata tego roku.

Taką koralówkę, jak z Twojego zdjęcia jadłem z jajecznicą. Pychota.
Ale że zbieram je niezbyt często (a gatunków ich mnogość) nie będę autorytatywnie polecał.

[...] Wywaliłem. markpm

Ten post został usunięty przez markpm 10 paź 2020, 19:48. Powod: OT Zobacz treść posta Autor: Marianowski Tytuł: Nasycić oczy rozruszać nogi Nie chcę mi się na ten temat gadać,gdyby wirus był tym co wmawiają nam media głównego nurtu to Szwecja nie powinna dziś istnieć,o i Białoruś to już wcale...Dlaczego w mediach(głównego nurtu) nie wypowiadają się imunolodzy,wirusolodzy tylko kardiolodzy czy inni klakierzy,to tak jakbyś do wybitych okien zamiast szklarza wezwał np.hydraulika.

(...)

Takie uwagi proszę kierować na PW / Robert

Szukając jesieni
Pogodowa odmiana skłoniła mnie by trochę pospacerować między drzewami na Jurze.Sokole,buki wciąż mocno liściaste i "w środku" jesieni nadal nie widać.

Słońca do dna lasu dociera miejscami niewiele,stąd mokro,rośnie mnóstwo niedużych purchawek.obecnie to dominujący gatunek,chyba purchawka chropowata.

zdarzają sie też podgrzybki.

Zacisza wystawione na słońce obfitują w kanie,jest ich dość dużo ale jakby skarżąc się na niskie temperatury nie osiągają specjalnie imponujących rozmiarów.

Od długiego już czasu obserwuje"leśne graffiti",a w zasadzie jego odwrót,brak świeżych"dzieł".Czyżby rewolucja cyfrowa miała zbawienny wpływ na las.Może to jeden z nielicznych jej plusów że młodzi dziś wolą smartfon od porządnego scyzora

Jesień w sumie czuć,jest szczególnie odczuwalna gdy w cieniu mocniej powieje,natomiast że nadchodzi świetnie ją widać na skrajach wyeksponowanych dłużej na słoneczne promienie.


Chyba ta prawdziwie kolorowa jesień tego roku będzie najpóźniejszą jaką w swym życiu pamiętam.

Dlaczego najpóźniejszą? Naprawdę w Sokolich jej nie widać? Sprawdzę to jutro

_________________
Maciej Rodziewicz

Wczoraj było pięknie, a jak na złość musiałem siedzieć w domu
Z zewnątrz buczyny już ozłocone, jednak w środku lasu w większości całkiem zielono i pozostaje jeszcze na złotą jesień poczekać.

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Wartą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Profil na FB

Patrząc na pierwszą i piątą fotkę zgadłbyś że są jesienią cyknęte

Znam ten ból,nieraz przezywałem.Jednak w cieniu potrafi być nieprzyjemnie,a o cień na Sokolich jest nie trudno.

Zobaczyć jesień
Poniedziałkowy spacerek ścieżkami po Sokolich,czyli pięć dni później,tyle wystarczyło by zrobiło się tam jesiennie kolorowo.Ponad wiecznie zielonym sosnowym lasem brunatno miedziane Sokole Góry.

Na dole mozaika kolorów,szczególnie na skrajnych ścieżkach.

Skrajne ścieżki zdarza że się że przylegają do pól uprawnych,a tam takie kwiatki Może czegoś nie wiem,ale dla mnie chabry to raczej letnie kwiaty,jednak na polnych zagonach widziałem ich wiele.

Aby docenić kontrast jesieni potrzeba błękitnego nieba,Kamienne Górki takie wrażenia z środka lasu oferują w sposób doskonały,


ale nie zawsze,o jesienny półmrok też tam wcale nie trudno.

Celem był Górny Ostrówek,ale pogoda siadła i błękit zasłoniły chmury,szkoda.Stamtąd rozciąga się jedna z najbardziej jurajskich panoram,że nie ściemniam zdjęcie z przed 13-tu lat.

Widać góry,wzgórza z pięknymi ostańcami i kawałek na lewo ruiny zamku.Mam i taką szeroką panoramę z zamkiem ale nie jesienną.Może się uda jeszcze w tym roku,jednak prognozy twierdzą inaczej...

Fajnie, że chociaż pojedyncze Forowe Ktosie (Ty, Michał …) mogą korzystać z pięknych jesiennych krajobrazów a jeszcze fajniej, że dzielicie się wrażeniami z pozostałymi nieszczęśnikami, którzy złoto jesieni oglądają li tylko w miejskich okolicznościach . Ja jestem totalnie uziemiona i kilometry nabijam autem po aglomeracji, a przebarwioną roślinność dostrzegam jedynie „kątem oka” między asfaltem a budynkami. Dzięki więc ogromne za ten powiew swobody, który chciwie wyłapuję z takich, jak Twoja, relacji .

Kasiu. Nie martw się. Jeszcze nasycisz oczy i rozruszasz nogi. Zobaczysz. Przetrwasz te złe chwile. Pamiętasz naszą wycieczkę rok temu w skały kroczyckie? Jeszcze przyjdzie czas, gdy to my będziemy się sycić Twoimi obrazami.

_________________
Maciej Rodziewicz

Rybaku. Dzięki Ci za to ziarnko optymizmu ...

Kasiu,dużo się kręcę ale po płaskim,wolałbym normalnie działać bo w sumie i tak by się od czasu do czasu podskoczyło na Jurę.

Nie ma za co,jak mogę idę do na Jure,a napisanie relacji nie stanowi dla mnie problemu,obawiam się tylko,i to zawsze,czy pisanie o niczym stanie się nudne w odbiorze.

O Jurze nigdy nie będzie „o niczym”. Wystarczy inna pora roku, czy choćby inne światło (co w zasadzie jest równoznaczne) i już mamy Jurę w innym ubranku, w innym nastroju, z innym wyrazem. Ale zawsze ciekawie. Oczywiście dla Jej miłośników. Czyli dla nas, jak mniemam.