http://www.tpn.pl/index.php?&sP=arty_show&sK=moduls/arty/servis/&iD_arty=147

Obowiązek zapewnienia opieki przewodnika turystycznego przez organizatorów turystyki, organizujących wycieczki grupowe, tzn. takie, w których uczestniczy co najmniej 10 osób realizujących wspólny program, wynika z Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r o usługach turystycznych (Dz.U. nr 55 poz. 578 tekst jednolity z 2001 r.). Przez zapewnienie opieki należy rozumieć zatrudnienie odpowiednich osób posiadających stosowne uprawnienia i zapewnienie ich udziału w imprezie. Obowiązek ten nie jest bezwzględny, ustawa dopuszcza bowiem wyłączenie opieki w umowie zawieranej z klientami. Wyłączenie to nie jest możliwe wtedy, gdy obowiązek zapewnienia opieki przewodnika turystycznego wynika z przepisów szczególnych. Takimi przepisami są:

a) Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2001r. (Dz.U. Nr 72 poz. 752) w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, wydane na podstawie art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 2 Ustawy o usługach turystycznych,


b) Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. (Dz.U. nr 57 poz. 358) w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, kąpiących się i uprawiających sporty wodne, wydanego na podstawie art. 54 ust. 3 Ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej.

Ad a) Zgodnie z § 12 pierwszego z cytowanych rozporządzeń organizator turystyki jest obowiązany, w obsłudze grupy turystów, do zapewnienia udziału przewodnika górskiego - na obszarach górskich, takich jak: Beskid Śląski, Beskid Mały, Beskid Makowski i Beskid Żywiecki do Przełęczy Sieniawskiej, wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego oraz Orawą, Beskid Wyspowy, Gorce, Beskid Sądecki, od Przełęczy Sieniawskiej do Przełęczy Tylickiej, wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego, a także Podhale, Pieniny, Spisz i Orawę, Bieszczady i Beskid Niski od Przełęczy Tylickiej do Przełęczy Użockiej, wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego, Tatry oraz obszar Podtatrza obejmującego Spisz, Orawę, Podhale i Pieniny, Karkonosze i Pogórze Karkonoskie, Góry i Pogórze Izerskie, Góry i Pogórze Kaczawskie, Rudawy Janowickie oraz Kotlinę Jeleniogórską, Kotlinę Kamiennogórską, Góry Kamienne, Góry i Pogórze Wałbrzyskie, Góry Sowie, Góry Bardzkie, Góry Stołowe, Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie, Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Góry Opawskie i Kotlinę Kłodzką, wraz z położoną od nich na północ częścią Przedgórza Sudeckiego.

Ad b) Odpowiednio zaś do § 3 załącznika nr 3 drugiego z wymienionych rozporządzeń wycieczki piesze lub narciarskie na terenach górskich, leżących na obszarach parków narodowych i rezerwatów przyrody oraz leżących powyżej 1.000 m n.p.m., mogą prowadzić tylko górscy przewodnicy turystyczni.

Zestawienie wymienionych wyżej przepisów pozwala stwierdzić, że w odniesieniu do Tatrzańskiego Parku Narodowego obowiązek zapewnienia opieki przewodnika turystycznego dotyczy wszystkich zorganizowanych grup wycieczkowych, niezależnie od liczby osób.

Kontrolujący ma prawo, po przedstawieniu swego upoważnienia i dokumentu stwierdzającego tożsamość, żądać od osoby wykonującej funkcje przewodnika turystycznego legitymacji przewodnickiej.

Kontrolujący mogą także wystąpić do właściwego organu z wnioskiem o ukaranie, ponieważ wykonywanie bez wymaganych uprawnień zadania przewodnika turystycznego wyczerpuje znamiona wykroczenia uregulowanego w art. 601 § 4 Kodeksu Wykroczeń.