Poseł-ratownik atakuje wojewodę i strażaków za akcję po katastrofie pociągów
Przemysław Jedlecki14.03.2012 , aktualizacja: 14.03.2012 08:48 A A A Drukuj fot. Sławomir Kamiński, Bartłomiej Barczyk / Agencja Gazeta Poseł van der Coghen ma pretensje, że jurajskiej grupy GOPR nie wezwano do pomocy rannym w kolejowej katastrofie. Według niego winni są temu zawistni strażacy, którzy ani z goprowcami, ani z nikim innym nie chcą się dzielić zasługami
Piotr van der Coghen, poseł PO i wieloletni szef Grupy Jurajskiej GOPR, poskarżył się, że na miejsce katastrofy kolejowej nie wezwano jego goprowców, bo strażakom zależy tylko na zysku własnej firmy. Teraz powinien za to przeprosić wszystkich, którzy ratowali rannych - pisze Przemysław Jedlecki
"Logika nie jest mocną stroną osób odpowiedzialnych za koordynację działań podczas katastrof" - pisze na swojej stronie internetowej Piotr van der Coghen. Dalej skarży się, że na miejsce katastrofy kolejowej pod Szczekocinami nie wezwano goprowców z pobliskich Podlesic. Przekonuje, że mogli być na miejscu w ciągu 15 minut, a wykwalifikowani ratownicy szybko pomogliby rannym.

Gdyby van der Coghen na tym poprzestał, można by te żale zbyć milczeniem. Problem w tym, że broniąc interesów własnej organizacji, obraził ponad tysiąc osób, które uczestniczyły w akcji ratunkowej, a na dodatek mija się przy tym z prawdą.



Ignorancja strażackich VIP-ów

Poseł twierdzi, że w wypadku masowej katastrofy w takim miejscu jak Szczekociny można liczyć tylko na kiepsko wyposażoną ochotniczą straż pożarną i spontaniczną pomoc mieszkańców. "Reszta sił ratunkowych musi dopiero dojechać z odległych miejscowości, co niestety zabiera czas liczony w godzinach (np. najbliższa Powiatowa Komenda PSP w Zawierciu znajduje się o przeszło godzinę jazdy ciężkimi, bojowymi wozami pożarniczymi)!" - pisze.

To nieprawda. Na miejscu zderzenia pociągów już w ciągu pięciu minut od wezwania byli zawodowi strażacy ze Szczekocin. Po pół godzinie dojechało kilkudziesięciu innych. Jestem przekonany, że każdy z nich był co najmniej tak samo dobrze wyszkolony jak ratownicy-ochotnicy z Podlesic. Nie brakowało im też niezbędnego sprzętu.

Poseł-ratownik powinien o tym wiedzieć. Tak jak i to, że na miejscu było 49 karetek, dwa śmigłowce, 518 strażaków i setki policjantów. W sumie rannych w wypadku ratowało ponad tysiąc osób.

Ale dla van der Coghena ważniejsze jest to, że służby wojewody i sztab akcji nie wezwał akurat jego ludzi z psami ratowniczymi. W telewizji zobaczył, jak wojewoda "mamrocze", że czeka na bliżej nieokreślonego psa, a przecież powinien wiedzieć, że niedaleko jest centrala jurajskiej grupy GOPR! "Zapomniał biedaczek?" - kpi poseł. A dalej już oskarża, że przez "ignorancję strażackich VIP-ów" "złota godzina ratownicza" przepadła. Zarzuca strażakom, że są nastawieni tylko na zysk dla własnej firmy. Że histerycznie paraliżują działania innych ratowników, bo uznają ich za swoją konkurencję. Dlatego chce, by akcji pod Szczekocinami przyjrzała się Najwyższa Izba Kontroli.

Urażona duma?

Trzeba dużo złej woli, by stawiać takie zarzuty. Nikt spośród rannych nie zmarł w czasie akcji ratowniczej. Ci, którzy byli w najgorszym stanie, trafili do szpitali w ciągu godziny. Wiem o tym, bo pod Szczekocinami spędziłem kilkanaście godzin. Chaosu nie widziałem. Widziałem za to ciężko pracujących strażaków, lekarzy i pomagających im mieszkańców. Van der Coghen wyśmiewa psa, który jako jeden z pierwszych przeszukiwał zniszczone wagony. Jego właściciela nazywa hochsztaplerem, "który chyba odwiązał jakiegoś psa od budy". Prawda jest taka, że był to ratownik górski.

Nie wiem, ile w jego poselskim pisaniu jest urażonej dumy, niespełnionych ambicji, a ile troski o swoich ulubionych goprowców. Nie wiem, czy byli oni potrzebni na miejscu katastrofy. Ale sugerowanie, że ktoś szafował ludzkim życiem po to, by pozbyć się konkurencji jest - delikatnie mówiąc - niestosowne.

Van der Coghen pisze, że "ignorancja i brak wiedzy nie jest przestępstwem". Powinien sobie te słowa wziąć do serca.

Pracujący w Komendzie Miejskiej Policji w Tychach st. sierż. Marcin Latosiński w czasie wolnym pełni społeczne dyżury w Grupie Jurajskiej GOPR w Podlesicach. Ratownikiem GOPR jest od 2004 roku, zanim jeszcze został policjantem. 3 marca, kiedy niedaleko Szczekocin zderzyły się pociągi, był na dyżurze.

Przypomnijmy, iż tego dnia, przed godz. 21, w okolicach Szczekocin doszło do czołowego zderzenia dwóch pociągów - z Przemyśla do Warszawy oraz z Warszawy do Krakowa. Jechało nimi ok. 400 pasażerów. W katastrofie zginęło 16 osób, a 57 zostało rannych.

- Od miejsca katastrofy Podlesice są oddalone o ok. 25 km, więc kiedy nasz dyżurny otrzymał zgłoszenie o katastrofie i poproszono nas o pomoc, na miejsce mogliśmy dotrzeć stosunkowo szybko – mówi Marcin Latosiński. – Kiedy przyjechaliśmy akcja już się rozpoczęła. Wokół miejsca katastrofy powstawała cała infrastruktura - teren był systematycznie oświetlany, rozbijano namioty. Były on ogrzewane i do nich trafiali pasażerowie przed transportem do szpitali lub do domów. Wokół pełno było samochodów straży pożarnej, karetek pogotowia. Dojazd do miejsca katastrofy nie był na szczęście utrudniony, bo z jednej strony było puste pole. Dzięki temu wszystko odbywało się sprawnie, a pomoc była udzielana szybko. Kierujący akcją przydzielił naszą grupę do transportowania rannych pasażerów do miejsca, gdzie udzielana im była pomoc. Tam przekazywaliśmy ich zespołom ratownictwa medycznego.

Wraz z kolegami z GOPR, Marcin Latosiński udzielał też pierwszej pomocy na miejscu.

- Były to przede wszystkim urazy kończyn i głowy – dodaje policjant. – Zasłabła też nagle jedna z uratowanych osób – był to chłopak, któremu praktycznie nic się nie stało. Jednak w pewnym momencie, prawdopodobnie na skutek szoku, upadł. Podbiegliśmy do niego, ale szybko odzyskał przytomność. Chwilę zostaliśmy z nim, by zamienić kilka słów, uspokoić go. Najtrudniejsze jednak były chwile, kiedy wyznaczono nas do transportu ciał - kiedy lekarz stwierdził zgon, przenosiliśmy ciała do przygotowanego namiotu.

Niosący pomoc – strażacy, lekarze, policjanci, ratownicy - to zwyczajni ludzie. Przeszkoleni profesjonaliści, potrafiący działać trudnych, ekstremalnych sytuacjach, opanowani, ale…

- Trudno być obojętnym, kiedy widzi się coś takiego. Na wszystkich obraz katastrofy robił wrażenie, jednak w takiej sytuacji, na miejscu zdarzenia, potrafię „wyłączyć”, nie myśleć o tym, co się stało, jak ogromna jest katastrofa. Staram się skupić przede wszystkim na działaniu, na konkretnych czynnościach, by jak najszybciej zająć się poszkodowanymi. Zresztą nie mam innej możliwości, bo najważniejsza jest szybka pomoc. Takie skoncentrowanie się pozwala oddalić stres, który zawsze odczuwa się na widok cierpienia, urazów i śmierci, ale równocześnie pozwala na skuteczne działanie. Jednak potem, kiedy poszkodowani są już pod opieką lekarzy, w szpitalach i akcja dobiega końca, to wszystko wraca – słowa rannych, obrazy, rozmiar tragedii… Z każdą poszkodowaną osobą rozmawialiśmy, ale ograniczało się to do krótkich pytań i odpowiedzi. Chodziło w zasadzie o nawiązanie kontaktu, stwierdzenie stanu, w jakim znajduje się dana osoba. Potem rannych trzeba było zabezpieczyć przed urazami wtórnymi, np. kręgosłupa, ułożyć na noszach i przenieść do bezpiecznego miejsca. Pomagaliśmy nie tylko rannym, ale także tym, którzy nie doznali obrażeń fizycznych, bo wszyscy pasażerowie pociągów byli ofiarami katastrofy. Jechali do pracy, z pracy, do rodzin, na studia, w delegację, a tu nagle przeżyli taki koszmar, a potem znaleźli się w szczerym polu, bez bagażu, dokumentów… I nimi też trzeba się było zająć. Pracowaliśmy bez przerwy przez pięć godzin i nawet się nie zorientowałem, kiedy minął ten czas… - opowiada Marcin Latosiński.

Ratownicy z Jurajskiej Grupy GOPR byli na miejscu do momentu, kiedy zakończyła się akcja ratownicza. Wiadomo było, że we wraku są jeszcze dwa ciała, jednak dotarcie do nich wymagało przede wszystkim działań strażackich z zastosowaniem ciężkiego sprzętu.

Byli bo się wbili na krzywego, ale nikt ich tam nie prosił

cytat z: http://webcache.googleusercontent.com/s ... ient=opera
To jest kopia z pamięci podręcznej Google adresu http://www.piotrvandercoghen.pl/pl/11/blog/13. Zdjęcie przedstawia stan strony z 12 Mar 2012 09:30:39 GMT. Aktualna strona może wyglądać inaczej. Więcej informacji

<< Paradoksalnie, tego wieczora część ratowników siedziała przy kominku, część zmęczona po dyżurze była w pomieszczeniach socjalnych, ktoś oglądał film na DVD. Po prostu nikt nie wpadł na to, że należy śledzić media... Natomiast ratownicy wyjechali w ciągu kilku minut od chwili gdy dyspozytorka pogotowia ratunkowego powiadomiła dyżurnego GOPR o wypadku. Jest to nauczka na przyszłość. Dyżurny musi mieć na dyspozytorni odbiornik TV włączony stale na TVN 24, ewentualnie radio na kanale RMF... Tylko po co te wszystkie Centra Zarządzania Kryzysowego i Centra Powiadamiania Ratunkowego PSP? Może to sygnał, że można to zrobić taniej? Słuchając np. radia... >>




A czy taka służba nie powinna być na na słuchu radia CB? Zawsze w wypadkach drogowych czy innych często wzywa się służby ratownicze przez tego rodzaju medium. Nie tylko przez numer alarmowy np. 112.

Jechali do pracy, z pracy, do rodzin, na studia, w delegację