Szukając kolejnego celu wycieczki rowerowej uznałam, że Giebło leży w zasięgu moich niewielkich możliwości fizycznych i zdrowotnych. Musiały być jednak spełnione pewne warunki brzegowe – odpowiednia pogoda i brak konieczności spieszenia się.

W sobotę 12 września wydawało się, że wszystko pasuje, więc wyruszyłam, trochę za późno, ale za to z wielkim zapałem. W Kroczycach obok „Wafelka” złapałam się żółtego pieszego Szlaku Zamonitu, którym jechałam już niedawno pod Górę Białą (tę ze zbiornikami wody i dwoma masztami).


Sam podjazd trochę mnie zaskoczył stromizną, ale widoki z drugiej strony góry wynagrodziły mi wysiłek – morze przekwitłych traw a na horyzoncie Góra Janowskiego.


Zjechałam śródpolną drogą, mocno zarośniętą trawą, zatrzymując się co chwilę, by zachwycać się przestrzenią i różnorodnością krajobrazu.
Rzut oka wstecz


Rzut oka na wschód


Rzut oka na południe


Im bardziej w dół, tym więcej bujnej roślinności




Nadal jadąc żółtym szlakiem dotarłam do północnej części Siamoszyc, gdzie zwróciły moją uwagę, występujące w dużej liczbie, jednakowe stodoły, zbudowane z nietypowych cegieł (wyższych, niż standardowe 65 mm)


Zalew na Krztyni w Siamoszycach cichy i spokojny – podobno nie jest on już dostępny dla kąpiących się i korzystających ze sportów wodnych (?). Jedynie wędkarze mają tu dobre miejsca do moczenia kijów. Obserwatorzy przyrody również znajdą tu coś dla siebie.





I tak się tam zasiedziałam, i rozmarzyłam …
Gdy już wróciłam do rzeczywistości i z kopyta ruszyłam w dalszą drogę, nie zauważyłam miejsca, w którym szlak skręca w lewo. Żeby się nie wracać do tego miejsca, postanowiłam, że pojadę dalej (do Mokrusa) asfaltem. I to była pochopna decyzja. Kto zna ten podjazd w lesie, ten wie o czym piszę. Nie chciałam zamieniać wycieczki rowerowej w pieszo-rowerową, więc jechałam. Pięćdziesiąt metrów i przerwa. Trzydzieści i stop. Oj, długo to trwało, oddech nie nadążał za mną, ale jakaż była moja satysfakcja, gdy stanęłam na grzbiecie wzniesienia! No i te widoki!



Popatrzyłam na ledwo widoczny w oddali cel mojej wycieczki - kościół w Gieble, przeliczyłam czas oraz zapasy sił i doszłam do wniosku, że tym razem chyba się nie spotkamy. Z żalem, ale i z gorącym postanowieniem poprawy zrobiłam w tył zwrot – i w nagrodę za poniesione trudy dostałam szalony zjazd do Siamoszyc. Potem już asfaltami wróciłam do Kroczyc. Zanim dojechałam, miałam już gotowy plan na dokończenie wycieczki. W przyszłości.

Minął tydzień i znów aura sprzyjała rowerowym wycieczkom. Wyruszyłam więc ponownie w stronę Giebła. Chciałam najprostszą drogą dojechać do miejsca, gdzie w Siamoszycach poprzednio zgubiłam żółty szlak. Po drodze zatrzymałam się przy kapliczce/krzyżach.


Bez problemu trafiłam na szlak w rejonie południowego brzegu zalewu i podążałam nim aż do samego Giebła. Oto początek drogi


A to ciąg dalszy


Na zboczach Bieńkówki zaorane pola i widoki w kierunku północno-zachodnim – Góra Zborów, Góra Biała, Zalew Siamoszycki


Droga prowadzi skrajem pól i bukowego lasu. Jest to Obszar Natura 2000 „Buczyna w Szypowicach”.



Orzeszków buczynowych zatrzęsienie, więc wśród gałęzi uwijają się liczne ptaki oraz wiewiórki. Niestety były zbyt szybkie, bym mogła złapać którąś obiektywem. Rudzielce śmigały jak szalone, a orzeszkowe skorupki sypały się jak grad. Tylko bukiew cierpliwie pozowała.


W ciemnym bukowym lesie dostrzegam głęboki wąwóz, a może to jakiś rów/okop z czasów wojennych?


Spod kapliczki powyżej Mokrusa widać Gulzów na tle Pasma Niegowonicko-Smoleńskiego.


Zjeżdżam ku Podgajom, a stamtąd już prosto przez pola, nieco kamienistym szutrem, zmierzam do Giebła, gdzie góruje nad okolicą XII-wieczny kościół romański (po przebudowie w początkach XX w.)


Nigdzie w okolicy kościoła nie ma nawet pół ławki (?), więc siadam na schodach pod cmentarnym murem, ciesząc się z osiągniętego celu wycieczki i nabierając sił na drogę powrotną. Prowadzi ona w stronę Żerkowic. W Kolonii Giebło mijam starą, ale jeszcze zamieszkałą chatynkę.


Oraz niezwykłą w swym kształcie kapliczkę.


Jeszcze spojrzenie na południe, gdzie ledwo widoczne są ruiny Zamku Ogrodzienieckiego.


Dalej jadę przez Stare Kiełkowice, Suliny, Olkuskie Doły (i błota, można by dodać) do Kalinówki, potem obok zbiornika w Przyłubsku


W końcu docieram do Kroczyc, bardzo zadowolona z wycieczki. Udało się. Może będzie jeszcze szansa na następne? A na Bilanowie dzień pożegnał się nastrojowym akcentem...


PS. Wybacz, Michale, że tak eksploatuję Twoje miejscówki, wielokrotnie już prezentowane przez Ciebie. Twoje relacje rozbudziły we mnie apetyt na doświadczenie własnymi zmysłami tych urokliwych miejsc. Wiele sobie po nich obiecywałam i - nie zawiodłam się. Różnorodność krajobrazu i roślinności, rozległe widoki i zaciszne zakątki, do tego absolutny brak ludzi (aż dziwne) – wszystko to sprawia, że męcząc ciało pozwalamy odpocząć głowie. Dzięki za inspiracje, na pewno skorzystam z kolejnych

Kolejna fajna wyprawa,Dzięki za konsekwentne podejście tematu i dzielenie się wrażeniami,czuć spokój i sielskość.

Pewnie jakieś koło wędkarskie postawiło tablice o zakazie kąpieli dla własnej wygody,nagminne,w rzeczywistości nie są organem do tego uprawnionym,więć to"straszak bez amunicji"
Na Krasowym też moczykije taka tablicę wbili w brzeg.

Nie postawilismy żadnej tablicy. Kąpiel na własną odpowiedzialność. Woda zarosnieta. Trudno wedkowac a i ryb niewiele, praktycznie brak. To niedawno zalany zbiornik. Trzeba czasu. A do kąpieli jest plaża od cię chana ogolnosostepna ale bez ratownika. Poza tym w koło grobli wbity jest larsen także pochlastac się bardzo łatwo...

No dobra,obroniłeś się,myślałem że Kaśnia wywnioskowała coś właśnie z tablic.Nie chodziło akurat o pretensje "pod adresem" ale ogólnie.Dzisiaj jakoś dziwnie ktoś dostaje trochę uprawnień i nagle uzurpuje sobie prawo do bycia panem świata i stąd dziwne tablice że czasem zastanawiasz sie czy wolno jeszcze oddychać. Kiedyś na takich tabliczkach była sygnaturka urzędu z przypisem artykułu itp.
Wybacz Kasiu że śmiecimy fajny wątek.Emocje... sorry.

Bardzo przyjemnie się czytało i oglądało



Tu się cieszę podwójnie - bloga prowadzę zasadniczo głównie dla siebie (pamięć bardzo ulotna), a jednocześnie w jakimś stopniu chcę pokazać iż Jura to nie tylko OPN/Ogrodzieniec/Bobolice. Że jest wiele spokojnych i wspaniałych miejsc, że sąsiednie krainy mogą z Jurą śmiało konkurować. Nie ma ostańców, nie ma Orlich Gniazd, są za to spokój, cisza, życzliwi ludzie i ogrom ciekawych kościołów/kapliczek/pałaców/starych zagród zatopionych w malowniczym krajobrazie...

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Wartą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Profil na FB

To jest już nas co najmniej dwoje cieszących się

Pani Kasiu proszę zajrzeć na priva.

Jakoś umknęło i nie dopisałem wcześniej - foto FF8a.jpg przedstawia naturalną formację. Wąwozów w tej okolicy nie brakuje, acz ten należy do dłuższych i głębszych. Okopy/pozycje ziemne z okresu Wielkiej Wojny też się znajdą, choć nie w tej części lasu.

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Wartą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Profil na FB

Dzięki za rozwianie wątpliwości .

A przy okazji poruszyłeś strunę wspomnień o letnich przygodach i wywołałeś tęsknotę za ciepełkiem i wycieczkami rowerowymi. Ale … jest nadzieja na powrót do odłożonych praktyk, bo dnia przybywa i plany pączkują, i choć na razie kryją się po kątach, to już delikatnie zacierają łapki na zbliżający się sezon .